İnanıyorum; yok etmektense üretmekten, öldürmektense canlılıktan beslenebiliriz çünkü birbirimizin varlığı birbirimize bağlı. Şimdiki hareketlerimiz, geleceğin en ilerisine uzanacak kadar büyük ve gerçek.
İğne deliği kadar küçük bir alandan doğan, içine sayısız ortaklık sığdıran ve kimilerinin varlıktan, kimilerinin yokluktan beslendiği bu yaşam alanının herhangi bir gününden yazıyorum hikayemi.
Benim hikayem sana tanıdık gelecek çünkü birbirimizin hikayesinde yabancılık bulamayacak kadar iç içe bilinçlerimiz. Birbirimizin benzer ve karşıt taraflarımızı birbirimizde bulduğumuz bir hikayenin küçük parçalarıyız. Senin yok oluşun benimkine, benimkisi seninkine zincirlenmiş hâlde. Her geçen saniye yeni kaybedişlerin, yeni yitirilişlerin içinden çıkıp bizi makinelerden yapma ruhların, her cümleye verecek yapay tepkilerle satın alınmayı bekleyen robotların, internetin hızının dijital olanın dışına adapte edilmeye çalışıldığı yeni yaşam tarzının ortasına fırlatmaya potansiyelli. Kısa süre içinde varlığımız "Bir zamanlar..."a dönüşebilir. Sevinçle karşıladığımız yeni canlılar ve bilinçler, çok kısa zaman sonra yitirdiklerimizin pişmanlığına doğabilir.
Ama hayır... Umutsuzluk, yaşam bitmeden önce sahiplenmememiz gereken bir duygudur. Nefes alışında, ileriye akan her hareketinde, seni düşündüren her şeyde umut var. Her adımında, motivasyonunu kazandığın her yeni anda, her etkilenişinde umut var. Ben, senin bir parçan olduğum için bilincim sana zarar vermeye izin vermez. Ben, bu maviye ve bu yeşile etki etme kapasitesi olan bir başka parçanım. İkimiz de yok edebilir, yaratabilir, katledebilir ya da kurabiliriz. İkimiz de kirletebilir, yakıp yıkabilir ya da ekip biçebiliriz. Kendi hareketlerimizin ortaklığımız üzerindeki etkisini küçümsemeyerek kendimizden büyük bir amaca hizmet edebiliriz. Birbirimize bağlı olduğumuzu kabul edip yeni baştan bir yaşam biçimi yaratabilir, bu yaratımın başka yaşamlar yaratmasının keyfini çıkarabiliriz.
İnanıyorum; yok etmektense üretmekten, öldürmektense canlılıktan beslenebiliriz çünkü birbirimizin varlığı birbirimize bağlı. Şimdiki hareketlerimiz, geleceğin en ilerisine uzanacak kadar büyük ve gerçek.
Lord Byron’ın “Karanlık” başlıklı ürpertici şiirinde de yazdığı üzere:
“Rüzgârlar söndü durgun havada
Bulutlar kayboldu
Karanlığın ihtiyacı yoktu hiç
Onların yardımına
Evrendi o.”
Çağla Özgür
Comments