Herkes her şeyi aşıyor, herkes her şeyi bir şekilde hallediyor. Ya ben!
Ben sadece gündüzlerimi doldurup kendimi eğliyorum. Gecelerim hiç değişmiyor benim. İçimdeki bu benim deyip devam ediyorum hep.
Ama içimde bir şey var ya da biri bilmiyorum. Hep beni bir yerde durdurup bir şeyleri düşündürüyor. Hatta derin bir hüzne sürüklüyor.
Mutluluk için sürdürdüğüm inadımı kırıyor. Acımadan, yaşadıklarımı umursamadan, yılları görmezcesine. Peki ne olacak ?
Aslında mücadeleyi severim. Fakat karşımdaki yani içimdeki şeyin ne şeklini ne de huylarını biliyorum.
Hele ki ne zaman nerede ortaya çıkacağını hiç bilmiyorum.
Şunu biliyorum hayat böyle bir şey. Düşe kalka devam ediyor işte. Ama bizimkisi yerdeyken de tekmeliyor.
Rol yapan insanları görüp, gözlerinin içine bakmak ve rol yaptığını söyleyememekte bir rol değil mi ? (Tabi ki öyle )
Peki ya toz pembe bulutlar yok mu ? Tabi ki var. Ama ben o pembe bulutlarla, kara bulutların çarpışmasından doğan yağmur gibi hissediyorum kendimi.
Bugünkü olmazsa olmazlar, yarınki “vay be” lere dönüşebiliyor. Ve dışardakiler "vay be" diyebiliyorsa vücudunun içerisinden toprak atıyorlardır.
Bu toprağın içinde yeni filizlenen şeyler de olabilir, yaşlanmış bir ağacın kökü de.
İçim içimi yiyor dedikleri bu olsa gerek. Yaşım ilerledikçe kırılıyorum. Olgunlaştığım yerden su alıyorum.
Belli ki batacağım. Niye ısrarla dümeni tutuyorum ? Ne kadar nefes alırsam kâr mı ? Yoksa umut mu ? İkisi de değil.
Berrak olmayan suda kaybolmaktan korkuyorum ben. Tek mücadelem bundan.
Etrafımda hiç kimse, hiçbir şey kalmayacak. Hepsi içimde baki kalacak. Oysa tam tersini istiyorum.
Hepsi etrafımda kalsın. O zaman kaçması kolay olur.
Eğer bir gün bir deniz kenarında kendimin nefessiz yerde ıslak kumların üzerinde yatışını izliyor olabilseydim, kumların kuru kalan tarafında şunların yazmasını isterdim ;
“Bir damla gün ışığı yüzüme yasak”
Mücadeleye devam mı? Bilmiyorum.
İçimdekiyle empati yaptığım zaman söylerim. Söyleyecek kimsem olmazsa da yazarım.
Burak İrdel
Comments