ŞARKILARA MEKTUPLAR

Neşe kaçtı nefesime, Kahkahalar salıncak kurmuş, Sallanmada kirpiklerimde. Dans var içeride, Vokaller her bir hücremde. Haydi durma katıl...

Şefkatle bakıyorum önceki hallerime; Umutları, suskunluğunda kaybolmuş, Sabrının edilgenliğiyle pusulasız, Mesafesiz adımlarla yol almaya...

Bir umut ölüm Belki güz dönemi kavaklar yaprak dökerken Kışın tipide mahsur kalarak Ortasında yazın aşk yaşarken Ayrılık sabahı bedenini...

Neyedir kanatlarınızın sevinci? Saçlarımda aradığınız yuvaya mı? Kırlangıçlar söyleyin onlara. Rüyamda filizlenen sarmaşık. Büyümüş...

Tek başına ama Yalnız değil. Sahne sonsuz, replikler sınırsız, roller geçici. Armağanlar adressiz, fark edebilenin nasiplendiği, kabul...

“Finduk”tan fındığa giden yolda kaç kişi öldü o minibüslerde? Kaç mevsimlik acemi kahkahayı tıktınız boğazlara? Merhem de olmadınız...

Yarın var bir aydınlık ama şimdi karanlık bugün de böyle. Sıkışırsın bir yerlere, ne gökte, ne yerde, bugün de böyle. Zaman çok hızlıdır...